Oprah, lockdown en vergeving
Dan Roan: Het is twee jaar geleden sinds je dopingbekentenis. Hoe heb je de tijd sindsdien ervaren?
Lance Armstrong: Het was zoals je zou verwachten. Dus zoals het grote publiek verwachtte, niet zoals ik. De reacties waren gewelddadig, misschien gewelddadiger dan ik had verwacht. De manier waarop ik toen mijn verhaal over Oprah vertelde... Ik denk dat ze het goed deed, maar het was daarna nog steeds erg brutaal.
Het was zwaar, het was vermoeiend en het vergde wat geduld. Maar nu lijkt er licht aan het einde van de tunnel.
DR: U spreekt van brutaal, gewelddadig en erger dan u had verwacht. Wat had je precies verwacht?
LA: Volgens mij was de grote bom al ontploft. De andere bekentenissen, de boeken en de artikelen daarover. Ik dacht dat het meeste al gezegd was. Toen ik er echter persoonlijk over sprak, was het een enorm iets, vooral hier in de VS.
Wat ik Oprah vertelde, was te veel voor de helft van het publiek. ,Wat?! Doping, EPO en bloedtransfusies?' Het was gewoon te veel.
De andere helft dacht: 'Dat is niet genoeg. Hij vertelde niet het hele verhaal. Waar zijn de namen?' Er waren dus twee kanten en geen van beiden was blij met wat ik vertelde.
DR: Zou je het anders doen als je weer de kans kreeg?
LA: Ja, zeker. Achteraf gezien zou ik waarschijnlijk gewoon afwachten. Ik was toen nog niet klaar voor dit interview. Maar er waren andere redenen waarom ik deze stap zette - ik ben god weet dat ik geen geduldig persoon ben. Ik voelde dat de show van Oprah de juiste plek zou zijn. Misschien had het nog drie of zes maanden geduurd, maar misschien ook niet.
Wat ik ook gezegd zou hebben, niets zou in goede aarde zijn gevallen. Mensen waren boos en overstuur en dat begrijp ik volkomen.
DR: Laten we zeggen dat je de gewone man van de straat bent, een wielerfanaat. Zou je Lance Armstrong vandaag vergeven?
LA: Nou, dat is geen eerlijke vraag. Kijk, ik zal eerlijk zijn - vanuit mijn perspectief zou ik zeggen: 'Ja, misschien is het er bijna.'
Maar dat is mijn mening en die doet er niet meer toe. Het is veel belangrijker wat de mensen daar denken. Of het nu wielerfans zijn of leden van mijn kankerstichting. Uw oordeel telt.
DR: Maar bezit u zelf niet de sleutels tot deze vergeving? Wil je gewoon zeggen wat mensen willen horen, het hele verhaal, volledige medewerking - het is aan jou.
LA: Oké, maar is het echt tijd? Als ik dit als een buitenstaander zou bekijken - en ik ken het hele verhaal - en zou zeggen: 'Ik denk niet dat het een goede zaak is dat deze man tegen me heeft gelogen en dat hij doping heeft gebruikt. Ik hou niet van de tijd dat hij aan het racen was, ik vind het helemaal niet goed.'
Ook zou ik, net als iedereen die destijds een professional was, moeten nadenken over wat er in dit verhaal thuishoort en wat niet? Is dat nu echt alles? Waren het alleen professionele atleten die veel geld verdienden, of was er iets anders waarvan ik me niet kan herinneren dat ik het niet waardeer?
Ik heb veel tijd en hart in mijn organisatie (Lance Armstrong Foundation, Livestrong) gestoken om veel mensen te helpen. En ik zal eerlijk zijn, het doet me pijn dat dit nu wordt genegeerd en bijna vergeten. Op sommige plaatsen wordt het zelfs afgedaan als een PR-gimmick. Omdat het niet zo was. Het betekende ontzettend veel voor me. Toen Livestrong me benaderde en zei: 'Je moet ontslag nemen', vond ik dat buitengewoon moeilijk.
DR: Deed dat je erg pijn?
LA: Ik kan niets ergers bedenken. Maar ik moet hier doorheen.
DR: Is er geen manier om terug te gaan? Zijn de bruggen voor altijd afgebrand?
LA: Voor altijd is een lange tijd. Ik ben tenslotte nog steeds hier.
DR: Dus het verminderen van je levenslange ban zou de beste manier zijn om mensen weer te helpen? Wat zou je dan kunnen doen?
LA: Dan zou ik me tenminste niet meer zo vervelen! Het verbod heeft absoluut niets te maken met Livestrong of mijn impact op de kankergemeenschap, hoewel het zeker een impact is. Ik ken de verhalen van de gevallen helden in Groot-Brittannië niet, ik ken alleen de voorbeelden uit de VS: Tiger Woods, Michael Vicks, Bill Clinton - deze mensen kunnen nog steeds het verschil maken.
Voor mij is het moeilijker. Maar ik denk niet dat mijn vermogen om een nieuwe beweging te starten en mensen te helpen daar alleen van afhangt.
DR: Het klinkt bijna alsof het niet het verbod is dat het probleem is, maar het feit dat je nog steeds geen vergeving hebt gekregen?
LA: De lockdown is iets waar ik geen controle over heb. Voor veel mensen is er geen alternatief. Zelfs als niet alles waar is - veel is nog verborgen - heb ik alleen mezelf de schuld van deze zaak. Maar ik denk ook niet dat daar de sleutel tot vergeving ligt.
We willen allemaal vergeven worden. Er zijn echt veel slechte mensen die nooit vergeven zullen worden, hoe graag ze dat ook willen. Misschien behoor ik tot die groep. Maar het lijkt erop dat mensen zeggen: 'Oké, we luisteren hier nu al twee jaar naar. We kennen de verhalen en misschien leren we meer van het CIRC-rapport. Ja, hij deed dit en dat, net als iedereen. Is dat goed? Sommigen komen er zonder straf vanaf, sommigen krijgen zes maanden, levenslang. Is dat echt eerlijk?'
Uiteindelijk is het zo - maar ik spreek vanuit een ander perspectief: 'Ik heb de tour zeven keer gezien, ik heb gezien wie er heeft gewonnen, maar eigenlijk niet. Niemand heeft gewonnen, deze sport heeft geen winnaar, zeven lege gele truien. Maar aan de andere kant heb je de groene trui van Zabel, hoewel hij stond, of de bolletjestrui van Virenque, die ook doping toegaf... wat is daar aan de hand?' Ik denk niet dat dat goed is voor onze sport.
DR: Denk je dat je die zeven titels terug moet krijgen?
LA: Ik wil en kan dat niet beslissen. Maar als ik niet win, wie dan wel? Er moet een winnaar zijn, en daar spreekt de fan in mij.
Als je het Tour de France-artikel op Wikipedia bekijkt, is er een periode zonder winnaar tijdens WO I, een tweede tijdens WO II en dan lijkt het erop dat we er al een derde hebben gehad. Er moet een winnaar zijn.
Maar ik wil mezelf hier zeker niet in betrekken. Het was een ongelukkige en soms verschrikkelijke tijd. Toch heeft het een winnaar nodig.
DR: Zie je jezelf als zondebok?
LA: Nou, mijn acties en mijn omgang met bepaalde situaties waren onaanvaardbaar en ik verdiende echt een straf. Gaat dit te ver? Natuurlijk zeg ik 'ja, dat doet ze'. Aan de andere kant zullen veel mensen zeggen dat het niet ver genoeg is gegaan.
DR: Je had het eerder over verveling – is het een groot probleem dat je niet meer kunt concurreren?
LA: Nou, ik speel bijna elke dag - op een extreem laag niveau op de golfbaan!
Het is ook zo frustrerend omdat ik denk dat ik in sommige evenementen nog steeds op een behoorlijk hoog niveau kan strijden. Maar niemand geeft erom en niemand wil het horen.
Maar wat me nog meer stoort is dit: als mijn moeder morgen multiple sclerose zou krijgen - godzijdank is ze gezond - en ik zou de Boston Marathon willen lopen om $ 100.000 op te halen voor mensen met MS - dan zou ik dat niet kunnen. Ik kon niet rennen, niet volgen of wat dan ook. Mijn handen zouden vastgebonden zijn.
DR: En dat is oneerlijk?
LA: Denkt iemand echt dat dat eerlijk is?
DR: Maar is dat in zekere zin ook niet het doel van straffen? Zou dit anderen niet moeten afschrikken?
LA: En omstanders moeten de rekening betalen? Ik krijg helemaal niets van deelname aan een marathon. Ik denk niet dat iemand het eerlijk vindt - Lance Armstrong kon niet deelnemen aan een pingpongtoernooi of een boogschietwedstrijd.
Trouwens, waar zijn alle anderen? Natuurlijk, ik begrijp het, ik moet gestraft worden. Maar we hebben het grotere plaatje bekeken. Moeten we niet ook alle actoren erbij betrekken?
DR: Uw critici zullen zeggen dat u de leider was. Het was niet alleen doping, maar ook pesten, intimidatie, leugens en verraad aan vrienden.
LA: Een deel daarvan is waar, een deel niet. Er zijn daar zeker dingen gebeurd waar ik spijt van heb en die ik niet kan verontschuldigen. Wat betreft het pesten en mijn positie als leider, niet noodzakelijkerwijs de waarheid.
DR: Maar u hebt geweigerd samen te werken met Usada, terwijl anderen dat wel hebben gedaan. Als je hetzelfde had gedaan, was je misschien weggekomen met een ban van twee jaar, of zelfs maar een ban van zes maanden. Alleen: We zullen het nooit weten omdat je niet meewerkte.
LA: Dat is iets opwindends. Travis [Tygart, hoofd van Usada] zou tegen je zeggen, zoals hij talloze keren eerder heeft gedaan: 'We hebben Lance Armstrong dezelfde kans gegeven als alle anderen.'
Maar als je voormalige teamgenoten als George Hincapie, Christian Vande Velde, Dave Zabriskie, Tom Danielson, noem maar op, vraagt, zullen ze je vertellen hoe het ging. Je krijgt het volgende telefoontje: 'Je krijgt geen straf. Zeg dit gewoon…' – mijn telefoon ging niet over.
DR: Heb je dingen onthuld aan CIRC en de UCI die Oprah niet noemde?
LA: Ik heb je twee keer ontmoet. Je vroeg me om hier niet in detail op in te gaan, maar eigenlijk weet iedereen toch wel dat het geen geheim meer is. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat ik alle vragen heb beantwoord die mij zijn gesteld. Veel hiervan is ook bekend bij het grote publiek. Ik weet niet hoeveel er over het algemeen nog verborgen is, maar ik ben altijd 100% eerlijk geweest.
Ik zit in een situatie waarin ik niemand meer hoef of wil beschermen. Er zijn nog zeven mensen die ik altijd zal beschermen: hun achternaam is allemaal Armstrong.
DR: Een van de grote punten van kritiek op je optreden bij Oprah was dat je niet precies uitlegde hoe het ging.
LA: Hoe verliep het precies?
DR: De doping.
LA: Iedereen weet dat toch, toch?
DR: We hebben het echter niet van je gehoord.
LA: Ik wil hier niet in detail treden over wat mij is gevraagd en wat mij niet is gevraagd. Maar ik kan zeggen: ik heb alle vragen beantwoord.
Het probleem van de wieleronderzoeken is dat ze niet de macht hebben om mensen te 'krijgen' om te getuigen. De echte reden dat we hier zitten, vergeet Usada, is dat het ministerie van Justitie en andere instanties regeringsfunctionarissen hebben gestuurd die - excuseer me, 'verplaatst' - mensen hebben gedwongen te getuigen onder dreiging van gevangenisstraf.
DR: Zitten we hier niet omdat je vals speelde?
LA: Ja, natuurlijk. Maar ik denk niet dat er een andere generatie federale functionarissen aan de deur stond met insignes en geweren en zei: 'Nu ga je onze vragen beantwoorden.'
DR: Hoopt u dat CIRC uw medewerking zal belonen met strafvermindering?
LA: Ik denk niet dat het hun keuze is. U kunt aanbevelingen doen, niets meer.
DR: Waar hoop je dan op?
LA: Daar ga ik geen antwoord op geven, want niemand wil het horen. Niemand wil horen hoe ik me benadeeld voel of dat ik vind dat mijn straf verlaagd moet worden. Niemand wil dat uit mijn mond horen en het kan niemand iets schelen wat ik ervan vind. Dat heb ik nu.
Maar ik deed alles wat ik zei. Eerlijk gezegd heb ik me de afgelopen twee jaar aan al mijn beloften gehouden.
We hebben het ook gehad over de onderzoekscommissie. Ik zei toen dat ik daar als eerste auditie zou doen en dat deed ik. Ik was 15 jaar lang een echte klootzak voor tientallen mensen. Ik zei dat ik het goed zou maken met deze mensen. Ik heb daar mijn best gedaan met iedereen die me de kans gaf. Ik vloog naar Rome om met Simeoni te praten, was in Parijs en sprak met Bassons, in Florida om met Emma te praten. Ik heb via de telefoon mijn excuses aangeboden aan Andreu.
Anderen waren niet geïnteresseerd. Alles wat ik moest doen, zoals de talloze rechtszittingen, heb ik gedaan. Ik zal mijn woord blijven houden en dat is prima, het is mijn plicht.
Laat een bericht achter