Met de BH Ultralight, de traditionele Baskische fabrikant BH Bikes 2016 terug in het profpeloton - als sponsor van de Europcar-opvolger Direct Energy. Velomotion kreeg de kans om de racer uitgebreid te testen.
Licht, wendbaar, individueel, duur - deze vier bijvoeglijke naamwoorden geven de BH Ultralight een eerste oriëntatie. Vier weken lang had Velomotion de gelegenheid om de fiets te testen die Thomas Voeckler, Sylvain Chavanel en co moet komend seizoen bijdragen aan overwinningen. Strikt genomen klopt dit niet helemaal: de professionals van Direct Energy zullen op een qua gewicht geoptimaliseerd Ultralight Evo-model zitten. Volgens BH zou het ingestelde gewicht, bestaande uit frame, vork en balhoofd, minder dan 1.000 gram moeten zijn. De geteste "normale" Ultralight wordt geleverd met dezelfde geometrie maar iets hoger framegewicht.
Beide versies maken gebruik van een fabricageproces dat BH "Hollow Core Internal Moulding" noemt. De latere holle buizen zijn gevuld met schuim en van buitenaf afgedekt. Hierdoor wordt bij het bakken van beide kanten een hoge druk op het materiaal uitgeoefend. Dit kan op sommige plaatsen worden verhoogd en op andere worden verlaagd. Het resultaat is een kozijn met zeer verschillende wanddiktes. Deze zijn stevig waar nodig, zoals bij de trapas, en soms extreem dun, bijvoorbeeld in het midden van de bovenbuis. Met dit proces bereikt BH een framegewicht van 700 gram voor het Ultralight Evo-model en 760 gram voor de Ultralight in maat SM. Ondanks het vlieggewicht beloven de Basken maximale stabiliteit, garanderen ze 10 jaar garantie en leggen ze geen gewichtslimiet op voor de bestuurder. Dat relativeert de vrij hoge prijs van 5.299 euro voor de complete fiets.
Aangename uitstraling, comfortabele zitpositie
De BH Ultralight is visueel aantrekkelijk en biedt harmonieuze buisvormen. Met name de zachte interface tussen zitbuis, zadelpennen en bovenbuis springt in het oog. Subtiele rode vlekken maken het verder eenvoudige matzwarte ontwerp losser, maar hadden kunnen worden voortgezet op de emblemen van de interne hulpstukken zoals het stuur, de stuurpen, de zadelpen of de wielen.
Eenmaal in het zadel viel vooral het lage gewicht en de wendbaarheid van de fiets op. De zitpositie is gedrongen en sportief. Je zit niet te languit, maar ook niet te rechtop. Ook de zadel-stuurhoogte is in balans: duidelijk merkbaar, maar niet te extreem. In dit opzicht heeft BH een goede balans gevonden tussen de racehouding waarin BH's aeroracer G7 Disc dwingt de berijder en de rechtopstaande rijposities die veel endurance-modellen tegenwoordig bieden.
Op basis van de aansprekende geometrie was de BH Ultralight erg leuk op de verschillende reizen. Door het lage totaalgewicht van 6,9 kilogram zonder pedalen in maat LA kan er levendig bergopwaarts en in sprints worden geaccelereerd. De stijfheidswaarden in trapas en balhoofd zijn hoog en het geïnvesteerde vermogen wordt direct omgezet in voortstuwing. De rijstabiliteit staat buiten kijf, de fiets laat zich te allen tijde precies en gecontroleerd sturen, ook bij snelle afdalingen. Wat het comfort aan de achterzijde betreft, presenteerde de Ultralight zich als degelijk, maar niet uitmuntend. De combinatie van een BH-typische steil aflopende bovenbuis, zeer dunne staande achtervorken en een carbon zadelpen met een diameter van 27,2 millimeter strijkt veel hobbels in de weg glad. Racefietsen die speciaal zijn ontworpen voor rijcomfort, zijn echter merkbaar veerkrachtiger.
Succesvolle uitrusting
De apparatuur overtuigde grotendeels. Het elektronische Ultegra DI2-circuit werkte zoals gewoonlijk goed. Hoewel het "slechts" de nummer twee van Shimano is, zullen amateurrijders qua wegligging of schakelgedrag geen nadelen merken. In het beste geval biedt het gewicht opwaarts potentieel, maar de meerprijs ten opzichte van de lichtere Dura Ace DI2 is fors. De schakelprocessen waren buitengewoon snel en nauwkeurig en de schakelknoppen waren zelfs met dikke winterhandschoenen gemakkelijk te bedienen. De batterij verdwijnt elegant in de zadelpen. De kabels zijn volledig geïntegreerd in het frame, waardoor zowel elektronisch als mechanisch kan worden geschakeld.
In plaats van de Ultegra-crank gebruikt BH een Rotor 3DF compacte crank in de BB386 Evo-trapas voor de Ultralight, die naar verluidt zorgt voor een lager gewicht en meer stijfheid. Op de testfiets verraste dit ons echter aanvankelijk met een zenuwslopend gekraak. Gelukkig zakte het geluid na een paar druppels glijmiddel helemaal weg.
Op het achterwiel is een cassette met 11-25 tanden gemonteerd, die op hellingen van meer dan tien procent wat krap is - zoals het testgebied Schwäbische Alb in overvloed heeft. Aangezien BH Bikes een klassiek vakhandelsmerk is en alleen al in Duitsland door 120 fietsdealers wordt beheerd, is het geen probleem om bij de aankoop een versnelling te regelen die meer geschikt is voor gebruik in de bergen.
Chique wielen
De BH Evo C38 wielen waren zeker een blikvanger op de BH Ultralight. Deze bestaan uit lichte aluminium naven met patroonlagers, bladspaken en 38 millimeter hoge carbon velgen voor draadbanden. Volgens BH weegt de set 1.500 gram – een goede, maar zeker niet opwindende waarde, gezien het feit dat er talloze aluminium wielstellen in dezelfde categorie zijn. Met een lichaamsgewicht van bijna 74 kilogram kon de tester geen problemen vinden met de zijdelingse stijfheid van de wielen.
Het remgedrag was grotendeels onproblematisch: de combinatie van koolstofflanken met blauwe remblokken zonder exacte oorsprongsaanduiding vertraagde te allen tijde op een gecontroleerde en veilige manier, zelfs op snelle, bochtige afdalingen op natte wegen. Bij zeer krachtige remmanoeuvres was echter een lichte remtrilling merkbaar. De Michelin Lithium2-banden boden betrouwbare grip in de bochten, er waren geen pannes tijdens de weken van de fietstest, ondanks vaak slechte externe omstandigheden, kleine steentjes en scherven op de paden. De bandbreedte van 23 millimeter leek bijna exotisch, aangezien de meeste racefietsen nu met 25 millimeter banden van de stapel rollen.
Stuur, stuurpen en zadelpen bleken stevig te zijn. Net als de wielen worden de hulpstukken verkocht onder het eigen Evo-label van BH. De stuurbreedte van 44 centimeter in het midden gemeten is ongebruikelijk voor een fiets in maat L. Bij deze framehoogte komen smallere sturen vaker voor. Vanaf de 31,8 millimeter brede klem liep het stuur verrassend taps toe naar buiten. Zelfs in de topstangpositie is het gripgevoel vrij dun. Het stuurlint van BH daarentegen voelde zeer comfortabel aan en was goed gedempt.
Het San Marco Concor-zadel is een kwestie van smaak. De tester deed het goed met zijn pasvorm en gladde oppervlak, maar het zal waarschijnlijk niet voor iedereen geschikt zijn. Maar ook hier geldt: als vakhandelsmerk kan BH Bikes snel een oplossing vinden, vooral omdat het zadel een gevoelig aanbouwdeel is en de standaarduitrusting van een fiets zelden past bij de gewoonten en anatomie van alle klanten.
Conclusie: BH Ultralight Ultegra Di2
De lichtgewicht BH Ultralight Ultegra DI2 is extreem wendbaar. Hij accelereert heel goed op heuvels en in sprints. De stijfheidswaarden zijn hoog, de comfortabele zitpositie is sportief zonder extreem te zijn. Comfort is solide, maar niet de focus. Tijdens groepstrainingen was de relatief exotische beha een blikvanger en onderwerp van veel geïnteresseerde vragen. De bottom line laat zich samenvatten: een technisch hoogwaardige, optisch interessante fiets waar niet iedereen op rijdt en waarmee je weinig fout, maar veel goed kunt doen. Ondanks de royale garantiebepalingen is 5.299 euro toch veel geld voor een racefiets.
Web:
BH Bikes Ultralicht Ultegra DI2
Laat een bericht achter